Bir insanın feryadını duymak bu kadar mı zor? Hele ki o insan, Antalya’nın defalarca oyuyla seçilmiş belediye başkanı Muhittin Böcek ise…
Şimdi Döşemealtı L Tipi Cezaevi’nde. Günde 16 çeşit ilaç kullanıyor, sağlığı günbegün kötüye gidiyor. “Adım adım ölüme gidiyorum” diye haykırıyor. Ama bu çığlık ne yazık ki duvarlardan öteye geçmiyor. Adalet Bakanlığı sağır, siyasiler dilsiz…
Biz bu ülkede yıllarca “İnsanı yaşat ki devlet yaşasın” sözünü duymadık mı? Devletin asıl temeli insan değil mi? Söz konusu sağlık olunca, siyaset, ideoloji, parti, etiket kalmaz. Çünkü mesele bir insanın yaşam hakkıdır.
Muhittin Böcek’in son mesajı aslında bir haykırıştan öte, bir vasiyet gibi:
“Ben terörist değilim, örgüt lideri hiç değilim. Bu yapılanlar bana değil, beni seven, seçen, CHP’ye oy veren Antalya İttifakı’mızadır. Bana ev hapsini bile çok görüyorlar. Ama unutulmasın ki adalet er ya da geç tecelli edecektir.”
Adam ömrünü Antalya’ya adamış. 6 kez belediye başkanı seçilmiş, hayırseverliğiyle adı anılmış. Bugün geldiği nokta ise, “Sağlığım için ev hapsi istiyorum” demekten ibaret. Bunu bile çok gören bir anlayış var karşımızda.
Evet, yargı işini yapsın, hukuk işlesin. Kim suçluysa cezasını çeksin. Ama ceza adalete dönüşmüyorsa, intikama benziyorsa orada bir sorun var demektir. Hele ki konu sağlık olunca iş daha da hassas hale gelir. Çünkü adaletin temelinde vicdan vardır.
Bugün Antalya’nın Belediye Başkanı “Ben ölüme gidiyorum” diye feryat ediyorsa, biz hepimiz susarak bu vebale ortak oluyoruz. Siyaset düşmanlık üzerine değil, insanlık üzerine kurulmalı. Ama ne yazık ki bizdeki siyaset, çoğu zaman tam tersine işliyor.
Yarın öbür gün bir felaket yaşanırsa, “Keşke dinleseydik” demenin hiçbir anlamı olmayacak. Çünkü kaybedilen can geri gelmeyecek.
Velhasıl kelam....
Bugün mesele Böcek’in partisi değil, unvanı değil, geçmişi değil. Mesele basit: Bir insanın yaşam hakkı. Onun çığlığına kulak vermek hepimizin görevi.