Bir kurdun ardından köpekler havlıyorsa, bilin ki o kurt doğru yoldadır; hedefine gidiyordur.
Bizim köy de tam böyle bir yerdir…
Anlatması zor, anlaması daha da zor. İki dağın arasında sıkışmış, havası sert, kışı uzun bir Türkmen köyü. Hayvancılık boldur; soğuğu insanı bile bile bilediği bir yer. Çoban köpeği çoktur; çoğu Kangal kırmasıdır.
Kurtlar kış aylarında köye iner, tarlaların kuytularına yavrular ve kolay kolay da terk etmezler. Köpekler bunu bir sezdi mi hemen havlamaya başlar. Öyle bir havlayış ki insanın iliklerine işler. Ama biliriz; kurt bir kez gözünü kararttı mı sürüye bir dalar, kimse de önüne geçemez.
Kurdun huyu nettir: Sadece karnını doyurup gitmez. Gücü yettiğince boğar, öldürür; sonra payına düşeni alır ve sessizce uzaklaşır. Köyün düzeni böyle kuruludur. Köpekler de bu düzeni bilir. Hep birlikte peşine düşerler ama kurt dişini bir gösterdi mi hepsi geri çekilir. Hele bir de kurt sürü hâlindeyse, dünyada hiçbir köpek ona meydan okuyamaz.
Antalya’da yaşananlar da işte bu köy düzeninin şehirdeki karşılığı…
Antalya’da salıverilmişçesine başıboş köpekler sokaklarda cirit atıyor; ortalık tam bir keşmekeş.
Köpeğin bol olduğu ama aklın, hesabın, düzenin bambaşka işlediği bir şehir. Gündüz sıcakta herkes gölge arar; gece olunca kurtlar mahalleye iner. Sabah olunca ise herkes cellat kesilir. Öyle ya, kurt Torosların zirvesine çoktan çıkmıştır.
Velhasıl kelam.
Anlatması güç belki ama anlayana çok şey söyler.
Bilmem, anlatabildim mi?