Düne kadar bir ekmeğe muhtaçken, bugün parayla çaka satanlar “namus abidesi” kesildiler.
Asıl namuslu olanlar ise susuyor…
Şöyle ki
Düne kadar çocuklarına süt dahi alamayan, bir ekmeği dörde bölen nice insanı yakından tanıyorum.
Hatta çoğuyla o yokluk günlerinde aynı sofrayı paylaştım, aynı yolda yürüdüm.
Onlar erdi muradına, ben kaldım yaya…
Ama pişman değilim.
Yalnız, görgüsüzlüklerini, ukalalıklarını gördükçe içim acıyor.
Bir zamanlar borçla ekmek alan o insanlar, bugün kimseyi beğenmiyor, herkese tepeden bakıyor.
Geçmişi unutmuşlar…
Bugün biriyle oturup çay içtim, sohbet ettik, geçmişi yad ettik.
Sonra birden bana akıl vermeye kalktı!
İşte o anda frenlerim boşaldı.
Bir zamanlar borçla ekmek alan o adam, bugün bana hayat dersi veriyordu.
Bardağı taşıran son damla da oydu…
SOSYAL MEDYA NAMUSLULARI!……………..
Yahu yeminle söylüyorum; şu sosyal medyada “namus”, “ahlak”, “erdem” üzerine nutuk atanları gördükçe kan beynime sıçrıyor!
Kimisi çıkıyor, “Ben çalmam, çırpmam” diyor…
Bir bakıyorsun, hırsızlığın kitabını yazmış!
Bir diğeri “Çalıyor ama çalışıyor” diyerek hırsızlığa kılıf buluyor.
Üstelik bunu öyle bir özgüvenle söylüyor ki, insan hayret ediyor:
Bu kadar namussuzlukla bu kadar rahatlık nasıl yan yana durabiliyor?
Bir de işin “din perdesi” var…
İnancı kalkan yapıp insanları kandıran, dini çıkarına kullanan o namussuzlar!
Kadına bakışları dar, karanlık ve şaşkın…
Hâlâ namusu “iki bacak arasında” arayan bir zihniyetle karşı karşıyayız.
Asıl tehlike onlar!
Çünkü ahlaksızlıklarını ibadetle, günahlarını dualarla kamufle ediyorlar.
Hem günah işliyorlar, hem de üstüne “takva” süsü veriyorlar.
Bu ülkede dürüst, temiz, namuslu olmak artık cesaret işi!
Çünkü namussuzlar her yerde:
Sesi çok çıkan onlar, ekranı işgal eden onlar, kalabalıkları yönlendiren yine onlar…
O yüzden Millî Şef İsmet İnönü’nün sözü hâlâ capcanlı:
“Namuslular da en az namussuzlar kadar cesur olmalıdır.”
Aynı sözü Victor Hugo da Sefiller’de söyler.
Ve Nietzsche uyarır:
“Kim namus ve ahlak şövalyeliği yapıyorsa, bilin ki en namussuzu odur.”
Velhasıl kelam…
Gerçek namus, insanın vicdanında başlar; sosyal medyada paylaşılan süslü cümlelerde değil.
Namus, bir tabelaya yazılıp gösterilecek bir unvan değildir.
Bir yaşam biçimidir.
Bilemem, anlatabildim mi?
