Bense etrafıma bakmak için bile çok üşengecim. Üşengeçtim! Ama bu gün fark ettim ki bir şeyler için çabalamak gerek, azmini ortaya koymak.
Mesela bir sınava gireceksin ve konular hakkında hiç bir bilgiye sahip değilsin diyelim. Konuları, formülleri bilmeden sen ne kadar zeki olursan ol, hiçbir şey yapamazsın. Çünkü hiçbir bilgi vahiy yoluyla gelmez. Eğer böyle olup da sınavları başarılı olan biliyorsanız ya kopyadır ya da derste az buçuk dinlemiştir. "Hayat acımasız", tamam, haklısın.
Peki ya,
bunu kabul edip sadece şikayet ederek hayatını sürdürmekte olduğun köşene çekilince, bu değişecek mi? Zorsa zor. Bırakacak mısın öyle? Sorumsuzca, anlamsızca, gayretsizce... Ya! Hayat uğruna savaştığın kadar değerlidir. Sen bir şeye kavuşmak için, kollarına alıp ruhunla okşamak için ne kadar çabalarsan o o kadar ⁹değerlidir.
Bence hayat pes etmek için çok değerli. Somut- soyut. O şeye kavuştuğundaki mutluluğu hiç tattın mı sen? "B
en yaptım ya,ben! Savaştım." Demek ne kadar gururlandırır bilir misin sen? Tamam, belki sıcacık yatağın sana göz kırpıyor köşeden.
Ama sen o konforundan çıkmadıkça hayattan sana merhamet etmesini bekleyemezsin ki.
