Gözlerimi açtım.
Çoktan sabah olmuştu.
Hemen yatağımı topladım ve arkadaşlarımla sözleştiğimiz Atatürk Evi ziyaretimize hazırlandım. Saygımı göstermek için en güzel elbisemi giydim.
Aslına bakarsanız anasınıfındayken bir kere oraya gitmiştim. Ne yazıktır ki hatırımdaki görseller pek net değil. Hem okulumuzun biz öğrencilere bahşettiği kıymetli Atatürk ödevini tamamlamak hem de Atatürk ‘ü daha fazla tanımak için iyi bir fırsat.
Uzun bir otobüs seyahatinden sonra nihayet varış noktasına erişebilmiştim.
Elçin ve Canan beni kapıda bekliyordu. Tarih dolu kapıdan adımımızı attık ve gülümsemesi samimiyet kalplı kadın bizi karşıladı. Hemen sinevizyon odasına girip Atatürk ‘ün yaşamını ve Antalya ‘ya gelişini izledik. Etrafta Atatürk ‘ün birçok fotoğrafı vardı. Çok büyülenmiştik, özellikle de Atatürk ‘ün prof. Afet İnan’ın kadın hakları üzerine verdiği konferanstayken çekilmiş olan fotoğrafından. Heyecanla merdivene koştum.
Merdivenlerden çıkarken yüksek ihtimalle türk olmayan bir kadın ayağımı işaret etti. Bağcıklarım çözülmüştü.
Aldığım İngilizce dersleri sonunda işe yaradı ve kadınla İngilizce konuştum.
Gerçi kadın bana tepki vermeden aşağıya inmeye devam etmişti. Merdivenlerde de birçok resim vardı. Her bir milimetre kare tarik fışkırtıyordu.
Hemen sağımdaki odaya girdik. Orada T.C. kağıt paralarının sergilendiği bir bölüm vardı.
Kağıt para koleksiyonunda iki buçuk lira bile vardı. Tam” Demir para yok muydu?” derken yine aynı odada pul koleksiyonunun hemen arkasında demir paraları gördüm. Yaşlarını hiç göstermiyorlardı. Adeta bugün basılmış gibiydiler.
Bir anda ışıklar gitti.
Belliydi ki odanın ışık yalıtımı çok iyi sağlanmıştı.
Karanlığa bürünmüş evi aydınlatan tek şey perdedeki delikti.
Dışarı çıkmak için yönü bulmaya çabalıyordum ki Elçin çığlığıyla dikkatimi kendine topladı. Sallanan bir tahtaya basmıştı. Canan ve ben çömeldik.
Tahta sanki bir kapakmışçasına oynuyordu. Benim tahtayı kaldırmamla beraber ışıklar geri geldi.
Yüreğim ağzıma gelmişti.
Canan buranın perili bir ev olduğunu söylemeye başlayınca ise etrafta tuvalet olmasını ummuştum nihayet tahtayı çıkardığımız bölmeye bakınca ben ve Elçin bir çığlık daha attık. Canan her zamanki gibisoğuk kanlıydı.
Bölmenin içindekine gelecek olursak içinde bir kağıt parçası bulduk.
Kağıtta Atatürk ‘ün meşhur sözü “hiç şüphesiz ki Antalya dünyanın en güzel yeridir.” Yazılıydı. Çok duygulandım.
Bunu büyük ihtimalle bir çocuk yazmış ve yerleştirmişti.
Yazısı ve yazdığı kağıdın ilkokulda kullandığımız defterlerdeki kağıt olması beni bu düşünceye götürmüştü. Bu güzel gün beni gerçekten mutlu etmişti.
Maceramı okuldaki arkadaşlarıma anlatmak için sabırsızlanıyorum.
